MENSCH MASCHINE

Deze tentoonstelling opent met een historisch perspectief met het kunstwerk Chronique de L'Humanité van de Franse kunstenaar Lucie Planty, wiens praktijk draait rond boeken en de kunst van het editen. Het werk toont afbeeldingen en tekeningen van de mensheid in chronologische volgorde, op een bijna eindeloze scroll. Het is een digitale reproductie van een boek uitgegeven door de Parijse uitgeverij Hachette in 1986. Alle tekstuele inhoud is hier echter gewist. Het laatste beeld in de kroniek is de landing van Armstrong op de maan. Van hieraf lijkt de mensheid in dit werk te groeien tot iets nieuws ...

Chris Dreier is een icoon uit de Berlijnse eighties punkscene, wiens kunstwerken vaak vertrekt vanuit het activistisch perspectief. Ze creëerde een reeks wandtapijten met betrekking tot privacy, gegevens en oorlogstechnologie. ERMA is een kussen gemaakt van het eerste machineleesbare lettertype.

nimiia vibié is een bijzonder werk van de Finse kunstenaar Jenna Sutela, waarvoor ze een machine aanstuurt om via AI een Marsiaanse taal te creëren. De bron voor de taal is afkomstig van een bacterie waarvan wordt aangenomen dat ze Marsiaans is.

Joanna Zylinska is schrijfster, docent, kunstenaar en curator en werkt op het gebied van nieuwe technologieën en nieuwe media, ethiek, fotografie en kunst. Ze is hoogleraar nieuwe media en communicatie en departementshoofd van de afdeling Media en communicatie aan Goldsmiths, University of London. In haar video Non-human vision biedt ze een overtuigend inzicht in het idee dat AI de mens buiten de mens bij elkaar droomt. Het werk reflecteert op het idee dat de camera het leven vormt en reguleert. Ze gaat veel verder dan manieren die mensen gewoonlijk gebruiken om camera's te exploiteren. Niet-menselijke fotografie is noch van, door of voor de mens.

In How do you see me? gebruikte de kunstenaar Heather Dewey-Hagborg zogenaamde adversarial processes, algoritmen die zijn ontworpen om systemen voor machine-leren te misleiden. In het onderzoek maakt ze een reeks zelfportretten dat helemaal niet op de kunstenaar lijkt, hoewel het beeld als zodanig wordt herkend.

De kunstenaar en elektronische muzikant Adina Camhy analyseert in haar video MENSCH MASCHINE OR PUTTING PARTS TOGETHER verschillende mogelijke relaties tussen mensen en machines, speciaal gebaseerd op genderkwesties. Het werk is ontstaan ​​toen haar moeder haar vroeg welk verjaardagscadeau ze wilde. In plaats van de specifieke synthesizer waar ze om vroeg, kreeg ze een ongewenste keukenrobot.

Het Centre for Technological Pain (CTP) van Dasha Ilina bespot en bevraagt ​​onze toenemende fysieke verbinding met het internet der dingen (IoT). Het centrum produceert een selectie doe-het-zelf- en open source-objecten om pijn te verlichten die wordt veroorzaakt door digitale technologieën zoals smartphones en laptops. Onder de ontwikkelde prototypes zijn mechanische oogbeschermers die vermoeidheid aan de ogen verminderen, een headset om de handen van de gebruiker te bevrijden, een doos tegen slapeloosheid en verschillende min of meer absurde gadgets om spanning in de ellebogen en vingers te verlichten. CTP biedt ook doe-het-zelfhandleidingen over het bouwen van lowtech accessoires uit goedkope materialen.

In een boekenhoek gepresenteerd door de Brusselse Constant vzw, krijgt men inzicht in recente en oudere kunstenaarspublicaties waar de voorkeur voor technologische ontwikkeling wordt gegeven. In de virtual reality-wereld Hannahanna van de Frans / Zwitserse kunstenares Mélodie Mousset betreedt de toeschouwer een verlaten landschap waarin hij / zij vrij is om deze opnieuw vorm te geven en een nieuwe wereld te creëren. Het is een wereld die vorm krijgt terwijl de mannelijke blik – die vaak en makkelijk design en ontwerptechnologie infiltreert – wordt vermeden.