ELISE PEROI - Là où se trouve la forêt

Copyright Thomas Jean Henri

Aan de basis van dit onderzoek ligt de nauwe en onlosmakelijke band van de draad als lijn op een vlak, op een oppervlak, alsook de studie van de bezetting van de ruimte(s) in haar(hun) visuele, conceptuele en gevoelsmatige ontleding. De benadering van de kunstenares is soms gestueel, temporeel, geometrisch en dan weer narratief. Uit deze reflecties kwam het begrip landschap duidelijk naar voren. Het bewijs van een natuurlijk landschap dat volledig autonoom is en een landschap dat door menselijk ingrijpen is gevormd.

Deze dubbele benadering maakt dus deel uit van een spiegeltentoonstelling op twee verschillende plaatsen, met als doel dit landschap te belichten in het perspectief van ons systeem van voorstellen dat gebaseerd is op verticaliteit en horizontaliteit. Een opgehoogd bos, een doorploegd veld. Waar het woud is/Voren trekken; twee tentoonstellingen die respectievelijk in de Botanique en het Cultureel Centrum Hageltoren worden gehouden.

Deze vergelijking herinnert ons ook aan de oorsprong van textiel. De inslag, de schakel, de kruising. Het vermogen om het verhaal van het vlak te vertellen, het te moduleren en het op te bouwen. Op dezelfde wijze wordt bijzondere aandacht geschonken aan de aanwezigheid van de wezens in het landschap waarin ze leven, zoals het landschap hetzelfde doet met de wezens die het verwelkomt. De handeling van het weven komt er bovenop en wordt geconfronteerd met het werk van de aarde, de handeling van de zaaier, de architect, de verhalenverteller.

Voor de tentoonstelling in de Botanique is de projectie synoniem met de verhoging van de verticaliteit, opgevat als een oproep tot ontkieming, tot de geboorte van de plantenwereld. De blik wordt overgelaten aan de anonieme activiteit van de grond, die, verspreid, een onuitsprekelijke hoeveelheid macrokosmossen in wording verwelkomt, ontsnapt uit de hoogte (Sluimering). Het bos, een natuurlijke hut die door onze omgeving wordt aangeboden, heeft ons niet nodig om zichzelf vorm te geven en op te bouwen. Boven de grond, in de toppen van de bomen, is het dit sluimerende leven - de materie die nooit ophoudt te bewegen, te transformeren en te bewegen - dat vorm geeft aan dit autonome landschap. Het levende wezen moet zich hier tevreden stellen met luisteren, observeren, geduld leren. De tonen zijn zacht, omhullend. De werken, geheel geweven, zetten aan tot kennis, ze vermengen en ontwarren zich in de ervaring van het moment, waar spanning en evenwicht elementen zijn die bedacht en beheerst worden in installaties met architectonische structuren zoals Woud, die de noties van onderdompeling en dwalen oproepen, net als de dichtheid van het gebladerte en de afwisselende schaduwen en het licht dat er uit ontsnapt (Kreupelhout).

Naar aanleiding van deze twee tentoonstellingen werd een monografisch werk gepubliceerd door CFC-Editions.