Tentoonstellingen

Cécile Massart is een Belgische kunstenares die gebruik maakt van verschillende media: tekening, gravure, installatie, fotografie, video, kunstenaarsboek. In 1994 werd het in kaart brengen van bergingsplaatsen voor radioactief afval in het landschap het belangrijkste onderwerp van haar werk. Het is de bedoeling om de beheerders van afvalbeheeragentschappen bewust te maken van de zichtbaarheid van deze plaatsen. Het doel is om deze unieke archeologische laag van de 21ste eeuw in het landschap in te schrijven, waarbij een beroep wordt gedaan op ieders verantwoordelijkheid. Wat voor soort energiebeleid willen we voor de toekomst? Welk erfgoed willen we doorgeven?

Voor deze nieuwe tentoonstelling gebruikt Benjamin Installé een ambitieus schilderwerk dat de hele ruimte van de Galerie van de Botanique in beslag neemt. Het hoofdwerk van de tentoonstelling bevindt zich op de snijlijn tussen een groot historisch doek, een theaterdecor en een architecturale kroonlijst. Het stelt een achtergelaten ruimte voor, bezaaid met objecten die duidelijk door hun eigenaars in de steek zijn gelaten in afwachting van een hypothetische terugkeer. De afwezige bewoners van het schilderij zijn waarschijnlijk kunstwerkers, maar kunnen net zo goed bouwvakkers, koeriers of daklozen zijn. Ze verlieten de werf aan het eind van hun werkdag, ofwel komen we net na het feest aan en is iedereen vertrokken om zijn kater te verzorgen.

Memymom is de samenwerking tussen moeder-dochter kunstenaarsduo Marilène Coolens & Lisa De Boeck. Twee autodidactische fotografen die wonen en werken in Brussel, België. Hun generatieoverschrijdende project begon met wat het duo omschrijft als The Umbilical Vein, een verwijzing naar de analoge beelden die tussen 1990 en 2003 werden gemaakt. Het is een intiem archief van familiefoto's waarin Marilène Lisa aanspoort om zich uit te drukken en haar eigen geïmproviseerde theaterscènes uit te vinden.

De relatie tot de ruimte en de habitat staat centraal in het werk van Élise Peroi, die zich laat inspireren door de beschouwingen van Michel Foucault over "heterotopieën". Die schrijft: "De tuin is een tapijt waar de hele wereld zijn symbolische perfectie bereikt, en het tapijt is een tuin die zich door de ruimte beweegt".

Na de performance van Cédric Dambrain in het kader van de monografische tentoonstelling van Stephan Balleux "La peinture et son double" in het Museum van Elsene in 2014, wilden de twee kunstenaars hun samenwerking ontwikkelen en een gedeeld expressieveld verkennen.

Het project van Balleux en Dambrain bestaat erin de onzichtbare knooppunten tussen het geluid en het beeld/schilderij te vermenigvuldigen en verschillende installaties te ontwerpen waarin schilderkunst en geluid bestaan als afzonderlijke entiteiten die onderling communiceren.

De twee kunstenaars snijden in hun respectievelijke media, geluid en beeld, eenzelfde ontologische studie aan, niet alleen niet alleen om de dynamiek van deze uitdrukkingsmiddelen diepgaand te begrijpen, maar ook om ze van alle kanten te bestuderen.

Eva L’Hoest (Luik, 1991, België – woont en werkt in Brussel) onderzoekt de manieren waarop allerhande mentale beelden, in het bijzonder herinnering en mijmering, zich opnieuw materialiseren in een technologische vorm.