LUCRECIA DALT - LYRA PRAMUK

Lucrecia Dalt tells unsettling fairy tales for grown-ups and plays with everyone’s most intimate desires.

Lucrecia Dalt is een muzikant, geluidskunstenaar en radioproducer uit Colombia die momenteel in Berlijn woont. Binnen de experimentele scene, en dan met name de ambientwereld,  is ze een bijzonder gerespecteerd artiest, die met haar laatste album 'Anticlines' hoge ogen gooide. De plaat was een van 2018's beste volgens Resident Advisor, terwijl Philip Sherburne het voor Pitchfork had over een esthetiek zo bijzonder, dat het leek alsof Dalt haar tot leven had gedroomd. In september 2020 verschijnt haar tweede album voor RVNG Intl. (zie Holly Herndon, Julia Holter,...), waarop ze nog verder met stemexperimenten en sound design speelt. De resultaten gaan van duister over hypnotiserend tot soothing volgens Mojo. Na optredens op prestigieuze festivals over de hele wereld en betoverende eerste Bota-passage in het voorprogramma van Tune-Yards, zal ze tijdens Les Nuits Botanique 2020 opnieuw in Brussel te zien zijn.

Lyra Pramuk

Op haar debuutalbum 'Fountain' weet Lyra Pramuk verbluffende soundscapes te scheppen met enkel en alleen haar stem. Dat wil niet zeggen dat er enkel en alleen gezongen wordt, het merendeel van de muziek bestaat zelfs uit non-verbale klanken die bewerkt en gelaagd worden tot ze een hele symfonie vormen. Future folk noemt de in Berlijn gevestigde muzikant zelf wat ze doet, en citeert ze haar frequente medewerkers Holly Herndon en Colin Self als gelijkgestemden. Net zoals die twee experimentele muzikanten, navigeert Lyra zich dan ook tussen een bijna academische invalshoek, invloeden uit elektronische clubmuziek en oprechte, persoonlijke thema's. In een "best new music"-review noemt Pitchfork het album een "an oh-so-timely reminder that the body is a site of infinite possibility". Na verbluffende optredens in het buitenland, komt Pramuk in oktober naar België.

Each and every sound on Fountain sprang from the same source: Pramuk’s voice. The rhythms, the melodies, the textures—it’s all her, even the bits that don’t sound like her, or even human.