CARLOS CIPA - GRÉGOIRE GERSTMANS

CARLOS CIPA

Het niet zo verre verleden dwong ons allemaal om onszelf te (her)ontdekken. Het leven in isolement zette de schijnwerper sterk op onszelf, en we gingen er allemaal op een verschillende manier mee om. Voor Carlos Cipa betekende het inspiratie. De Duitse pianist besloot op onderzoek te gaan wat dit soort isolement kon betekenen in muziekvorm. Zijn nieuwste album ‘Ourselves, as we are’ zou hij dan ook in zijn eentje maken en inspelen. Eén piano, één kamer, één geduldige muzikant.Hij nam zijn tijd.

Om in gesprek te gaan met zijn piano, om de piano te laten spelen met wat geluid doet in een ruimte. Ook het volume werd teruggeschroefd, om nog meer intimiteit te creëren tussen muzikant/luisteraar en instrument. Zo wordt de piano minder percussief, en mag zachtheid regeren in een tijd waarin muziek ons vaak bombardeert met indrukken. In een tijd waar alles on demand is, trekt Cipa aan de handrem, en laat ons even zuchten, en reflecteren.

GREGOIRE GERSTMANS

Al generaties lang wordt de liefde muziek doorgegeven in de familie Gerstmans. Eén van Grégoire’s vroegste herinneringen is het beeldje op de piano van zijn opa, en de geur van oude partituren in diens bureau. Grootvader Julien was violist en oprichter van de Hannut Muziekacademie, en liet Grégoire als 7-jarige op zijn bruine piano spelen.

Eric, Grégoire’s vader, speelde altviool, wat hem van het Filharmonisch Orkest van Luik naar Alain Bashung, William Sheller en Robert Wyatt bracht. Het was hij die Grégoire de liefde bijbracht voor het huwelijk tussen klassieke en moderne klanken.In zijn eigen muziek gaat Grégoire op zoek naar de puurheid en schoonheid van de vroege pianomuziek, maar evenzeer naar de naïviteit van zijn kindertijd. Muziek spelen is voor hem niet enkel iets wat hem werd doorgegeven van (groot)vader op zoon, maar ook iets wat hem nauw aan het hart ligt. Telkens wanneer hij opnieuw aan zijn piano zit, ontstaat een dialoog tussen muzikant en instrument, bijna als een sprookje, vol magie.