BILL CALLAHAN - ROZI PLAIN

« Bloedmooi, grillig plaatje. »

BILL CALLAHAN

Wanneer Bill Callahan zingt, dan kan je niet anders dan luisteren. Hij is een meesterverteller, iemand met een stem die je niet meer loslaat tot die zelf beslist dat het voorbij is. Maar ook een verteller die rake statements kan maken over de staat van de wereld. Op zijn nieuwste plaat ‘YTI⅃AƎЯ’ is dat niet anders. Callahan houdt ons een spiegel voor, probeert ons weer te laten ontwaken uit de roes waar een pandemie ons in heeft ondergedompeld.

Maar zijn blik op de maatschappij heeft ook aan tederheid gewonnen, dankzij de liefde, en het jonge vaderschap. Het is een wonderlijke toevoeging aan zijn fantastische folksound, die slingert van droom tot droom, en ons laat ontdekken waar die dromen en de realiteit zich met elkaar verzoenen. Laat je maar meeslepen door de heerlijke bariton van Bill Callahan, en luister.

ROZI PLAIN

Rosalind Leyden is een Britse muzikante die je misschien al kent als bassiste van This is the Kit. Maar ook solo heeft ze al een hele discografie samen gesprokkeld. Haar nieuwste plaat, het eerder dit jaar verschenen ‘Prize’ brengt een natuurlijk rustpunt in haar carrière. Ze laat haar zachte zang begeleiden door minimalistische gitaar en mijmerende ritmes, en creëert zo een mix van introspectieve folk, melancholische indiepop en zachtjes dansende jazz.

De kracht van Rozi Plain is dat ze zich ontzettend goed bewust is van haar plaats in de tijd. Geen eeuwig getreur over de vroegere, betere tijden, geen rooskleurige blik op morgen, maar de voeten stevig op de grond in het hier en nu. Haar liedjes zijn dan ook als het ware polaroids over wat er nu gebeurt, wat ze nu voelt, en hoe dat zich met elkaar verhoudt. Ze gaat de moeilijke vragen ook niet uit de weg, maar de natuurlijke flow van ‘Prize’ zorgt dat stilstaan nooit achteruit gaan betekent.